Lubię góry. Ciężar plecaka i równy rytm kroków. Krople deszczu na skórze i drzewa. Podróże, sushi i moją kuchnię. Kocham koty. Dobrą książkę, półsłodkie wino. Leniwe popołudnia. Moją pracę.

Chciałabym być jak Esme Weatherwax, bliżej mi jednak do Agness Nitt - ona miała swoją Perditę, a ja mam moją Usagi...
Komentarze - Święto Zmarłych - Uciecha Żywych

Święto Zmarłych - Uciecha Żywych

01 November 2003

Nienawidzę idealistów. Nienawidzę ludzi mało inteligentnych. Nienawidzę ludzi z przerostem dobrych chęci.

Nienawidzę ludzi - bo ludzie są stadem. Stado zawsze idzie razem. Stado podąża zawsze w tym samym kierunku. Stado je, śpi, rozmnaża się razem. Stado to stado, idzie tam, gdzie jest prowadzone.

Ludzie są właśnie tacy. Dają sobą kierować. Żyją grupowo. Dziś Święto Zmarłych, więc wszyscy popędzili ze zniczami na cmentarz. Każdy miał dziś chwilę zadumy, każdy stwierdził, że cmentarz wyglądał niesamowicie i bajkowo. Na blogach wysyp jakiś wspomnień o tych, co odeszli.

Nie rozumiem tego pędu, kiedy nagle sobie ludzie przypominają o swoich najbliższych i lecą posprzątać nagrobki, choć przez cały rok nawet raz tam nie byli. Po prostu nie rozumiem.

Tysiące lampionów, nagrobki obłożone kwiatami, które więdną i nieposprzątane gniją przez następny rok. Czy to naprawdę ważne, ile się świeczek zapali? Ja pamiętam o swoich zmarłych na co dzień. Nie chodzę ze zniczami, bo nie sądzę, żeby to było potrzebne.

Ja pamiętam.

I nigdy sobie nie wybaczę, że nie pojechałam w tamte wakacje na wieś. Nigdy sobie nie wybaczę, że w tym roku w czerwcu nie miałam czasu, żeby się zainteresować, że wtedy w grudniu bałam się odpowiedzialności.

Nie potrzebuję Święta Zmarłych, by pamiętać...

Komentarze - In the middle of dream...

In the middle of dream...

04 November 2003

Kocham to...

Ból przeszywający ciało, dreszcze obolałych mięśni... Szybkie bicie serca i rwany oddech... Strużka potu ściekająca z czoła.

Zazwyczaj powolne, flegmatyczne serce zaczyna bić normalnie, czuję jego silny rytm... Wybija takt do muzyki, muzyka wybija dla niego rytm. Gdzieś odpływa ta mroczna mgła, która spowija mnie na co dzień. Życie nie jest snem na jawie, życie nie jest ospałym żeglowaniem pomiędzy kubkami z kawą. Życie jest. Żyję...

Raz, dwa, trzy, cztery...

Nogi łapią rytm, uwaga skupiona na układach, TYLKO na układach... Nie myślę o niczym innym. Jedno potknięcie i wypadam z gry... Tu nie ma miejsca na problemy, tu nie ma miejsca na żal, tęsknotę... Świat zostaje za drzwiami, jego echa umierają przeganiane tonami muzyki...

Raz, dwa, trzy, cztery...

Nie ma świata... Nie ma mnie... Nie ma Mrozia... Nie ma przyszłości, przeszłości... Jest teraźniejszość - istnienie w rytmie na cztery.

Kocham to... a potem jest cisza... serce zwalnia bieg... miękką, ospałą mgłą otula mnie świat...

Komentarze - ... przebudzenie ...

... przebudzenie ...

05 November 2003

Obudziłam się. Za oknem świat rzeczywiście otulony mgłą. Siedzę w piżamie i patrzę. Nie chce mi się ubierać.

Zaraz trzeba będzie wstać, zrobić sobie kawę i zanurzyć się w prąd normalnego życia. Praca czeka.

Nowy moduł dla portalu szukampracy, projekt przebudowy promocji.

Zaraz to zrobię... Zaraz...

Na razie jeszcze rozkoszuję się ta chwilą nieróbstwa. Figurka kota na parapecie wpatrzona w szare niebo. Powiew powietrza poruszający firankę. Cisza. Mgła. Krzyk mewy, który kocie uszy stawia w pozycji na baczność.

Każde moje przebudzenie zaczyna się od kota...

Komentarze - Matrix - brrr ...

Matrix - brrr ...

05 November 2003

Jestem zła... Na aerobic nie idę, bo nie ma dziś fajnych instruktorek, a ja tak potrzebuję się wyładować....

Obejrzałam Matrix Rewolucje. Ale szmira... Tragedia, dramat, kicz, beznadzieja, po prostu wielki niewypał. Nie tylko ja wyniosłam takie wrażenie, ale chyba całe kino. A więc Matrix można sobie skreślić - kolejny film potwierdzający regułę, że nic co długie nie może być dobre...

Komentarze - You have to fight for one...

You have to fight for one...

05 November 2003

"When you have their full attention in your grip, their hearts and minds will follow."

Czytam 'Small Gods" ("Pomniejsze bóstwa") Terrego Pratcheta...

Jak zwykle książka pochłania mnie bez reszty i zmusza do myślenia. Czasem mam wrażenie, że świat nie istnieje, gdy czytam... Właściwie już kończę. Na siłę przeciągam zakończenie, które przecież już znam. Czytałam "Small Gods" z pięć lub sześć razy. Za każdym razem mnie wzruszają...

Kocham serię Disc World za niepowtarzalność, za subtelny humor, ciepły nastrój, jaki otacza bohaterów, błyskotliwe dialogi, niesamowite zwroty akcji. Kocham te książki za język - niepowtarzalny... Czytam je po kilka razy, gdyż zawsze znajduję coś nowego... Czytam tylko po angielsku - bo tylko tak można docenić niesamowitą grę słów autora... Czytam... bo lubię.

Będę tęsknić za Bruthą, będę tęsknić za Great God Om - małym, zgryźliwym żółwiem... Aż znów wrócę, i jeszcze raz... i ponownie...

Są rzeczy, do których się wraca, bo są niezmienne. Ale istnieją też rzeczy, do których się wraca, gdyż one zmieniają świat...

"The light was brilliant, crystalline, in a black sky filled with stars.

'Ah. There really is a desert. Does everyone get this?' said Brutha.

WHO KNOWS?

'And what is at the end of the desert?'

JUDGEMENT.

Brutha considered this.

'Which end?'

Death grinned and stepped aside. What Brutha had thought was a rock in the sand was a hunched figure, sitting clutching its knees. It looked paralysed with fear. He stared.

'Vorbis?' he said. He looked at Death. 'But Vorbis died a hundred years ago!'

YES. HE HAD TO WALK IT ALL ALONE. ALL ALONE WITH HIMSELF. IF HE DARED. '

He's been here for a hundred years?'

POSSIBLY NOT. TIME IS DIFFERENT HERE. IT IS... MORE PERSONAL. '

Ah. You mean a hundred years can pass like a few seconds?'

A HUNDRED YEARS CAN PASS LIKE INFINITY.

The black-on-black eyes stared imploringly at Brutha, who reached out automatically, without thinking... and then hesitated.

HE WAS A MURDERER, said Death. AND A CREATOR OF MURDERERS. A TORTURER. WITHOUT PASSION. CRUEL. CALLOUS. COMPASSIONLESS.

'Yes. I know. He's Vorbis,' said Brutha.

Vorbis changed people. Sometimes he changed them into dead people. But he always changed them. That was his triumph. He sighed.

'But I'm me,' he said. Vorbis stood up, uncertainly, and followed Brutha across the desert. Death watched them walk away."

"Small Gods" by Terry Pratchet

Komentarze - So what?

So what?

07 November 2003

No i znów na uczelni. Jedne zajęcia za mną.

W sumie czuję się coraz lepiej - zmęczenie i ból towarzyszący pierwszym fitnessom przeszedł bezpowrotnie. Mam więcej siły, jak nie poćwiczę przez 2 dni, to mnie nosi po domu i nie wiem, co ze sobą zrobić. Dosłownie nadmiar energii. Na stepie i hi/lo już się prawie nie męczę, więc stawiam sobie nowe wyzwania. W niedzielę na Salsa Latinę, a w poniedziałek na Active Pump.

Lubię uczucie, że nie ma dla mnie rzeczy niemożliwych. Doktorat wisi mi nad głową, ale najpierw muszę skończyć pracę nad portalami. Więc pewnie zacznę w tej mierze działać dopiero w następnym tygodniu. Ale i tak życie jest piękne.

Komentarze - ... aaaa....

... aaaa....

08 November 2003

Normalnie mam dość. Od 10:00 klepię kod, ale czuję się, jakbym to robiła od 10 dni! Nie mogę się do tego zabrać, jestem jakaś rozkojarzona, piszę coś i zapominam po co! To będzie koszmarek programistyczny, ta część portalu.

Czasami są dni, gdy człowiek siada, kładzie ręce na klawiaturze i... tworzy arcydzieło w kilka godzin. A czasem przez kilka godzin nie tworzy nic. To, że robiona przeze mnie rejestracja użytkownika działa, zaliczam tylko na poczet moich umiejętności, wbitych już tak, że nie sposób się pomylić. Dobrze, że są właśnie takie, bo inaczej nic by mi dzisiaj nie szło. A do poniedziałku termin, grrr.....

No nic, przerwa na obiad, może potem mnie oświeci. W końcu zrobienie punktacji nie może być trudne, nie?

Komentarze - ... no title ...

... no title ...

08 November 2003

Bez sensu to wszystko. Jeszcze niedawno dziwiłam się Kaśce, czemu jest wściekła na Tomka za komputer. Już się nie dziwię. Jeśli wyglądało to tak, jak wygląda u nas to rzeczywiście miała powód.

Przez cały tydzień od godziny 17:00 spędzamy czas w jednym pokoju. Spędzamy to dobre słowo - on gra, ja czasem idę na aerobic, czasem przygotowuję zajęcia, czasem pracuję, a czasem też gram. Właściwie nie rozmawiamy - on ma słuchawki na uszach, ja słucham muzyki w głośnikach. Zresztą nawet jak zagadam to on albo nie słyszy, albo się zagapi w monitor i nie odpowiada, albo mnie zbywa. Koło 23 lub 24 idziemy spać.

Sobota jest. Mroziu siadł rano przy kompie i wypiął się na wszystko - gra. To nic, że miał odkurzyć rano, czemu, w końcu może odkurzyć wieczorem. Spoko. Ja pracuję, ale proponuję spacer - Mroziu gra, nie przeszkadzać. Wychodzę do koleżanki, Mroziu gra. Wracam, pracuję jeszcze trochę, Mroziu gra - jest 18:00, nieodkurzone, bo on ma co innego do roboty. Proponuję wyjście na deser - on gra.

Ocknął się koło 19:00, odkurzył i pyta: "To idziemy na ten deser?"

Grający Książę się przebudził i znalazł dla mnie chwilkę, w swoim zapchanym rozkładzie czasu. A nie, nie idziemy. Odechciało mi się - bo o czym mam z nim rozmawiać? Jak to się super gra? W sumie powinnam chyba być wdzięczna, że sobie o mnie przypomniał. Tak wygląda mój związek - jest zajebiście, normalnie.

Komentarze - Work, work, work

Work, work, work

09 November 2003

Pracuję i pracuję. Na szczęście dobrze mi idzie, bo bym chyba zaczęła gryźć. Jak się dobrze portal rozplanuje to potem ma się naprawdę niedużo do roboty. Jedynie doczepianie poszczególnych stron.

JESTEM GENIALNA!!!

Byłam na Salsa Latino dziś. Nie wiedziałam, że biodrami można TAK ruszać. Pewnie jutro nie będę nimi ruszała wcale. Ale to nic. W czwartek powtórka - już się cieszę.

No dobra, wcale się nie cieszę, nie będę się okłamywać. Beznadziejna jestem. Zero gracji i wyczucia ruchu. Tym bardziej pójdę tam jeszcze raz. I jeszcze raz. Aż się nauczę.

Zastanawiam się, od kiedy to ja mam taki silny charakter? Od kiedy jestem taka pewna siebie, zdecydowana, radykalna w poglądach i bezwzględna wobec siebie? Od kiedy jak czegoś nie mogę, to się zmuszam do tego, zamiast rezygnować? Rok, dwa lata? Kiedy mi się to przyplątało? Zawsze słaba, delikatna, tchórzliwa, nieśmiała, samotna...

Tamta odeszła. Ta nie zamierza.

Komentarze - Dzień pod znakiem pasty jejecznej

Dzień pod znakiem pasty jejecznej

10 November 2003

Impreza dziś. Znajomi mnie wrobili w kanapki, a ja spłukana dokumentnie, za to z nadmiarem czasu. No to im wymyśliłam pastę jajeczną w trzech smakach - dwie miski kanapek w cenie 10 zł :)

Najgorsze jest to, że całkiem dobre mi wyszły, impreza dopiero na 20:00, a ja głodna jestem.

I tu się zaczyna walka z samą sobą, walka z wszechogarniającym apetytem, próba silnej woli! Dramatyzm sytuacji wzmaga jeszcze fakt, że na co dzień nie jadam jajek, więc organizm dopomina się tego, co jest mu potrzebne, co zawiera tak potrzebne mu składniki odżywcze, tego smaku, którego namiastkę poczuł podczas oblizywania palców ubabranych w procesie produkcyjnym!

Coś czuję, że do imprezy pozostaną tylko te kanapki, w których jest cebula.

Komentarze - At my signal unleash Hell!!!

At my signal unleash Hell!!!

11 November 2003

Active Pump. Anka. Sztangi. Techno z Gladiatora narasta, muzyka huczy, nadciąga rytm i nagle...

"GÓRA!!!", "DÓŁ!", "GÓRA!!!", "DÓŁ!", "OSIEM RAZY!!!".

Mięśnie wyją, sztanga jest coraz cięższa, muzyka upaja. Ból nie jest ważny, nieważne jest uczucie zmęczenia, strużka potu spływająca wzdłuż napiętych pleców. Jest tylko rytm i ten krzyk.

"STOIMY!!!"

Muzyka zwalnia, głos piosenkarki nuci w tle. Nie rozumiem już słów. Stoję. Czekam. W napiętych ramionach szaleje ogień. Ruszamy w rytmie na dwa. Potem na trzy, a potem...

"JEDZIEMY!!!" "GÓRA!!!", "DÓŁ!", "GÓRA!!!", "DÓŁ!", "OSIEM RAZY!!!".

Nie ma nic. Jest ból i ten krzyk. Głos, który nie pozwala zrezygnować. Głos, który trzyma na krawędzi. Już wszystkie krzyczymy.

"CZTERY!". "TRZY!". "DWA!". "JEEDEEN!!!".

Jeśli to jest piekło - ona jest Szatanem.

Komentarze - ...loneliness...

...loneliness...

14 November 2003

Oh, I'm looking at you
Can't control myself
Nothing but pain for me

Carlsberg smakuje gorzko... Siedzę i patrzę w okno. Wiatr porusza firanką. Jego dotyk na mojej twarzy, na szyi, ustach... W głośnikach Julee Cruise - Falling.

Spadam, spadam... w noc, w wiatr... w duszę, co mrocznieje, w samotności czas...

Wipe your tears from your eyes
Just leave and forget me
No need to be hurt anymore

Sometimes... Czasami po prostu nie umiem żyć... Świat nie ma mi nic do zaoferowania. I vice versa. Budzę się w nocy i patrzę w mrok... Sylwetka kota w oknie... Błądzimy w ciemności...

Go away from me now
I don't know what is love
No need to be hurt anymore

Future... Czy jest coś takiego? Kiedy próbuję ją określić - wpadam na mur... Webmastering? Jak można tworzyć czyjś wizerunek, gdy się nie widzi siebie?

You said, "I miss you so much"
"Every night thinking of you
And facing loneliness"

Past... There isn't any pasts... Wąż Uroboros pożera sam siebie. Ja się spalam na własne życzenie. Czy żałuję? I have no regrets....

But when you feel sadness
Never can I stay with you

Present... Teraz i tu jest ciemność. Listopad za oknami. I tęsknota, co nie daje spać. Niepokój i oczekiwanie...

I'm not the one you need
Close your eyes and forget me
There's nothing I can do anymore

Nie umiem zapomnieć. Klątwa wyobraźni. Przede mną otchłań. Przede mną czerń. Przekleństwo marzeń... Zgubiłam siebie. Tak dawno, tak odlegle... Jego oczy... jego głos... jego krzyk...

I lost my way

My heart is cold now.

Endless Rain, X Japan

Komentarze - Please... no more...

Please... no more...

17 November 2003

Mam dość. Wszystko mnie boli.... Nie chcę już hoovera, pompek ani martwego ciągu... Umrzeć chcę. Teraz. Zanim się zaczną zakwasy.

Komentarze - ... only pain ...

... only pain ...

17 November 2003

W którym momencie kończy się upór a zaczyna masochizm? W którym momencie kontakt: trener - ćwiczący nabiera cech wojny? Czy początkiem jest zagrzewanie do dalszego wysiłku? Czy spuszczona głowa i strużki potu kapiące na podłogę? Czy początkiem jest uśmiech prowadzącego, gdy ściąga ćwiczącemu obolałe łopatki do tyłu? Czy myśl: "Nienawidzę Cię. Nienawidzę. I tak mnie nie złamiesz."? Czy początkiem jest wrzask nad głową? Czy łzy na twarzy?

Płakałam. Łzy mieszały się z kroplami potu na podłodze. Wrzask nad głową wtapiał się w rytm dudniącej muzyki.

"WYTRZYMASZ! DAWAJ! WYTRZYMASZ!!".

"pieprzony hoover, pieprzony hoover, pieprzony hoover, pieprzony hoover, ja nie wytrzymam? ja nie wytrzymam? jak nie ja to k...., kto?"

Kap, kap... spadały łzy...

Komentarze - I am tied of being lonely....

I am tied of being lonely....

20 November 2003

Nie wiem, co się dzieje... Straciłam rozpęd, opanowała mnie nuda... Nic mi się nie chce... Próbuję coś zacząć i... rezygnuję. Dziś nie poszłam na aerobic - czuję się zmęczona i przybita... Tracę sens... Każdą chwilkę wykorzystuję na sen...

Czuję się samotna... Mroziu przychodzi i tulę się do niego jak kociak... Wciąż mi go mało, wciąż mi go brak, bo... gdy on wychodzi, dopada mnie smutek, samotność, senność. On się śmieje, że ja milusia jestem...

Nie wiem... Ja po prostu potrzebuję kogoś przy sobie - ostatnio cały czas... Gdzieś tracę swoją pewność siebie, zdecydowanie, energię życiową. Zapadam się w codzienność...

Płakać mi się chce... ale nie ma we mnie łez... Płaczę w środku, w duszy... Gubię się w deszczu... Wiem, że jutro nie będzie lepiej... Każdy dzień taki sam... Jestem sama... jestem zmęczona...

Every day is the same... I am lonely... I am tied... I am lonely but not alone...

Pośród deszczu, w chmurnym niebie... strasznie cicho bez skowronka...

Komentarze - weekend

weekend

22 November 2003

Właściwie ten tytuł nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. To, jaki jest dzień tygodnia, zbytnio nie wpływa na moje życie. Nie robi mi różnicy czy jest poniedziałek czy niedziela, bo czasem pracuje także w weekendy, a czasem obijam się przez wszystkie dni pracujące.

Komentarze - Anka

Anka

24 November 2003

Jak zwykle było niezwykle... boleśnie...

Hmm, czy to fascynacja? Sympatia na pewno.

Czasem nie lubię kogoś od pierwszego wejrzenia. Jedno spojrzenie, i uderza we mnie fala niechęci...

Z sympatią jest podobnie. Lubię Ankę. Ma swój styl. Potrafi zmusić do pracy, potrafi zamęczyć. Człowiek klnie i ćwiczy. Przychodzi tam dla siebie, ale gdy już nie może dalej, gdy wysiłek zaczyna wygrywać nad ciałem, postawa Anki powoduje bunt: "wytrzymam, nie poddam się!". Nie dla siebie - dla niej, żeby coś jej udowodnić, żeby nie dać się złamać. To budzi pewną fascynację.

A co ona czuje, patrząc jak konamy ze zmęczenia?

Ona jest. Czasem wiem, że dla nas.

Niewysokie, energiczne, wiecznie roześmiane Rambo.

Komentarze - I am happy sometimes...

I am happy sometimes...

26 November 2003

Siedzę i patrzę na kroplę potu ściekającą mi z włosów...

Kap...

Nadchodzi następna i jeszcze jedna...

Kap, kap...

Jest mi ciepło i przyjemnie. Patrzę jak wilgotna skóra paruje... Rozleniwienie zastępuje powoli gorączkę mięśni... Rozwiązane buty leżą na podłodze... Obok kurtka i bluza... Podniosę je kiedyś... Za chwilę... nie teraz...

Odgarniam mokre włosy... Przymykam oczy...

Enya - Watermark...

Spać...

Zaczynam odczuwać chłód... Tak reaguje organizm doprowadzany regularnie do granic swoich możliwości... Żyję na granicy energetycznej... Już nawet nie mam co spalać... Zimno... i tak ospale....

The principles of lust...
are burnt in your mind
Do what you want...
do it until you find... ...
love ...

Enigma - Principles of Lust... w moim ciele gra...

Ciemność, cisza, chłód, muzyka, głos...

Nie chcę prysznica. Chcę spać...

Komentarze - ... motywacja ...

... motywacja ...

26 November 2003

"Świetnie sobie radzicie." Pochwała od Niej. Cholernie miłe uczucie.

Komentarze - ... before ...

... before ...

27 November 2003

Ludzie mają zadziwiającą zdolność do migania się od różnych rzeczy, często nieuniknionych. Nigdy nie potrafiłam zrozumieć odkładania spraw na później. Osobiście nie lubię, jak mi coś wisi nad głową. Zawsze uważałam, że jeśli muszę coś zrobić, to lepiej żebym zrobiła to jak najszybciej i miała święty spokój. Chyba jednak należę do nielicznej grupy osób...

Komentarze - ... waiting ...

... waiting ...

27 November 2003

Znów dziś tam pójdę... Znów zacznę czekać godzinę przed... To takie uczucie, które zaczyna się w koniuszkach palców. Świadomość, że już za chwilę trzeba wyjść, minąć kilka ulic, wejść po schodkach i... już się jest.

Ciepło ścian i światła znów we mnie uderzy i poczuję się tak, jakbym tam chodziła już całe życie, a nie tylko 3 miesiące.

A potem... Rytm, ruch i krzyk. Jej krzyk.

I tak w półmroku, świecąc tylko ubraniami, odstawiałyśmy w rytm układ... w pewnym momencie zapomina się o świecie - tylko równe uderzenia nóg na stepie tworzą rzeczywistość... I ten głos Anki tuż przy uchu... "Właśnie tak "...

Albo mi się nudzi albo się zakochałam.

Komentarze - Żałość

Żałość

27 November 2003

Chciałam napisać tu, jak wkurzają mnie ludzie, którzy są dorośli, ale zachowują się jak dzieci. To miała być notka o szacunku, kulturze i odpowiedzialności. Nie napiszę nic.

Skruszą się bowiem góry i wyschną oceany. A głupota jest, była i będzie...

Za poetą Jaskrem bodajże...

Komentarze - the nightmare of the dolphin

the nightmare of the dolphin

28 November 2003

In every colour there's the light.
In every stone sleeps a crystal.
Remember the Shaman, when he used to say:
"Man is the dream of the dolphin".

Enigma uspokaja mnie dzisiaj. Muszę się odprężyć po tym dniu, który znów wywołał to nieznośne kłucie w lewej piersi. Nie ważne, przy moim ciśnieniu zawał mi nie grozi.

Kolokwia mnie zadziwiły. I am still astonished. Ale to temat na kolejną notkę...

Zakończyłam też rozdział życia związany z portalem. Proponowana stawka była śmieszna. Podziękowałam ładnie.

Czy jestem zła? Nie, właściwie nie. Raczej... nieśmiało zadowolona. Ostatnio ta praca przestała mi stawiać wyzwania i tylko zabierała czas, który mogłam efektywniej wykorzystać. Przestało mi się to opłacać.

Mroziu załapał jakieś choróbsko i wylądowaliśmy na pogotowiu. Siedzieliśmy tam godzinę, po czym wyszedł z antybiotykiem na grypę, którego ja nawet nie mogę dotknąć. Musi to być wyjątkowe świństwo, jeśli przy moich genach i stanie odporności organizmu jestem na nie uczulona. Cóż, na zdrowie!

A przy okazji dowiedziałam się czegoś o sobie: nie dorosłam do tego związku. Nie wiem, czy kiedykolwiek dorosnę. I ciągle ta nerwówka, przejmowanie się, martwienie, denerwowanie.

Mój delfin miał dziś koszmary.

Komentarze - ... no more dreams for the dolphin ...

... no more dreams for the dolphin ...

30 November 2003

Po ostatniej nocy mój delfin chyba prędzej się utopi niż zaśnie.

Jakby mało było jęczenia schorowanego Mrozia, to jeszcze jak poszłam spać, to mój kot zaczął rzygać. Prosto na serwetę i kolokwia. W tym ostatnim przypadku to go rozumiem. Też mi jest niedobrze jak patrzę na tę stertę do sprawdzenia.

Dziś nie było lepiej. Mroziu osiągnął maksymalną temperaturę 39,6. Podobno to u niego normalne. Nie wiem - u mnie to nienormalne. Ja rzadko miewam gorączki powyżej 37,5.

Na pogotowiu pani przełączała telefon do innej pani, a tamta do innej i tamta jeszcze też i wszystkie były uroczo zainteresowane objawami i historią pacjenta. Po piętnastu minutach zabawa straciła sens, bo gorączka opadła. Jakby rosła to już by nie żył. Jestem pod wrażeniem służby zdrowia.

W ramach odreagowywania wyszłam z domu w południe i wróciłam wieczorem. Nie nadaję się do akcji pomocowych. Szlag mnie trafia zamiast współczucia. I raczej nie żywię innych odczuć niż poirytowanie. Wkurza mnie, że on jęczy, stęka i poci się w moim łóżku. Wkurza mnie, że nie czuję litości. Wkurza mnie, że nie rozumiem. Wkurza mnie, że mnie to wkurza.

Chyba jednak chcę być sama. Bez faceta. Bez potrzeby opiekowania się kimkolwiek. Bo mną się nikt nie opiekuje.

Komentarze - ...

...

30 November 2003

Za oknem wiosna. Niebo czyste jak łza. Wiatr niesie zapach ziemi.

W głośnikach: Faye Wong - Winter Love

Korzystając z rozpaczliwego stanu Mrozia, zrobiłam mu muzyczną wycieczkę azjatycką. Od Faye Wong, przez Utadę Hikaru aż po X Japan. Z wrażenia zaczął oglądać jakiś film o wojnie w Korei... Mam spokój.

Nie chce mi się dziś klepać kodu... Czytać o Smartach też nie... Poszłabym na spacer...

Przedwczoraj w napadzie desperacji/szaleństwa zapisałyśmy się z K. na trzygodzinny maraton fitnessu w Mikołajki. Co nas nie zabije, to nas wzmocni, z tym że to nas zabije na pewno. Ale czego się nie robi z nudów/dla urody/z głupoty/z miłości/dla kumpeli/żeby sobie coś udowodnić (niepotrzebne skreślić).

A jutro znów sztangi i Anka. Wreszcie mam kogo podziwiać.

Komentarze - Admire

Admire

30 November 2003

Ostatnio przechodzę kryzys światopoglądowy. Ogarnia mnie zwątpienie w sens tego wszystkiego.

Jestem rozczarowana. Dojrzewam do samotności. Dotychczasowe związki raczej mnie zawiodły. Nie znalazłam w nich tego, czego szukałam. Pewnie jest w tym też sporo mojej winy: raczej trudno mnie określić jako osobę czułą, delikatną i opiekuńczą. Nie lubię też odgrywać roli małej, słabej, głupiej kobietki. Nie jestem żadną z nich.

Ale czy naprawdę tak trudno jest znaleźć teraz mężczyznę, który by miał zainteresowania? Nie bał się podejmowania decyzji? Lubił żyć aktywnie? Umiał mi zaimponować? A przy tym nie był takim pieprzonym, skoncentrowanym na sobie egoistą?

Mój poprzedni facet był dzieckiem, któremu wydawało się, że cały świat musi się do niego dostosować. Mój obecny - jest dzieckiem, które boi się żyć. Wszyscy moi znajomi to duże, rozpieszczone dzieci, które bawią się w dorosłe życie.

Nigdy nie chciałam dominować w związku, wydawać poleceń. Nie dążę do rodzinnego stylu życia. Chcę mieć partnera - kogoś, kto będzie mi pomagał, kto będzie miał podobne cele jak ja, kto będzie wychodził z inicjatywą. Zmęczona jestem rolą przywódcy. I coraz częściej się zastanawiam, czy jednak nie poszukać sobie kobiety...

  • Ava gardner Agpamis*PL
  • Ava gardner Agpamis*PL
  • Ava gardner Agpamis*PL

Archiwum

Dodaj do czytnika Google

Copyrights ©Usagi.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
Kopiowanie i rozpowszechnianie bez zgody Usagi.pl zabronione.