Lubię góry. Ciężar plecaka i równy rytm kroków. Krople deszczu na skórze i drzewa. Podróże, sushi i moją kuchnię. Kocham koty. Dobrą książkę, półsłodkie wino. Leniwe popołudnia. Moją pracę.

Chciałabym być jak Esme Weatherwax, bliżej mi jednak do Agness Nitt - ona miała swoją Perditę, a ja mam moją Usagi...
Powrót

Lepię uszka

18 December 2009

Po południu mróz chwyta na dobre. Do babci docieram przemarznięta, ze ściągniętymi ustami i czerwonym nosem. Od drzwi dociera do mnie ryk telewizora z pokoju babci, dym z papierosa mamy, warkot wiertarki i mamrotanie ojca, który montuje karnisze.

Dostaję gorącej herbaty, jem twardawą bułkę z masłem, mama nerwowo mieli mięsa na farsz do uszek. Ojciec wiesza firanki i mama jak zwykle jest niezadowolona, że się ubrudził podczas wiercenia. I że "jazgoczemy i jej przeszkadzamy".

Ojciec w końcu wraca do domu śmiejąc się, że po drodze zamarznie, mama wyrzuca nas z kuchni, więc siedzimy z babcią na kanapie, gadamy i czekamy, aż mama zagniecie takie ciasto na pierogi jak lubi.

A potem, jak co roku, lepimy uszka siedząc przy kuchennym stole i rozmawiając właściwie o niczym ważnym, ale tak naprawdę o wszystkim, co najważniejsze... Trzy pokolenia kobiet: babcia, mama i ja.

Kocham te nasze coroczne wieczory przedświąteczne, gdy czasu rozmowy nie wylicza zegar, ale ilość farszu i ciasta. Woda bulgocze w garnku, uszka wypływają i nikną pod powierzchnią niczym małe, okrągłe ryby. Wyławiam je czerwoną łyżką cedzakową z czarną rączką, która ma chyba tyle lat co ja, wrzucam na talerz, podjadam po kilka z każdej partii. Takie na stojąco, prosto z garnka są najlepsze, po prostu niebo w gębie.

Rozwałkowuję kolejną porcję ciasta przy wtórze uwag babci, że nierówno i westchnień mamy, że za grubo. Dziadek umiał robić takie cienkie, cieniuteńkie, ogromne płaty ciasta, które później idealnie się cięło i lepiło. Moje płaty nie są takie - nieduże, nierówne, postrzępione, ale lepsze niż rok temu, a za kilka lat, kto wie...

I gdyby ktoś z zewnątrz przytknął twarz do szyby, zobaczyłby jasne wnętrze kuchni i trzy kobiety: drobną staruszkę pomarszczonymi rękami nakładającą farsz na maleńkie kwadraciki ciasta, zmęczoną kobietę ugniatającą kolejny placek do rozwałkowania i roześmianą dziewczynę wywijającą łyżką nad parującym garnkiem. Niby zupełnie różne, a przecież takie same...

Dodaj komentarz

Aby wysłać komentarz należy wypełnić wszystkie pola oznaczone gwiazdką *.

  • Ava gardner Agpamis*PL
  • Ava gardner Agpamis*PL
  • Ava gardner Agpamis*PL

Archiwum

Dodaj do czytnika Google

Copyrights ©Usagi.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
Kopiowanie i rozpowszechnianie bez zgody Usagi.pl zabronione.