Ziemia i niebo
12 May 2011
Okna mojej sypialni i pracowni wychodzą na budynek na przeciw i niebo.
Budynek, jak budynek - kolorowe balkony, doniczki z kwiatami i sznurki z praniem. Lekko sprany, pomarańczowy kolor sprawia dość sympatyczne wrażenie w ogólnej zieleni i pozwala odpocząć oku oderwanemu od komputera. Ludzie dosyć spokojni, przeważnie starsi, zajęci swoimi sprawami. Czarny kot z białym krawatem na przeciw obserwuje gołębie, które dokarmia jego właścicielka. Dziś ma zielono-białą sukienkę i wygląda jak gruba przekupka z targu, w rzeczywistości jednak jest bardzo sympatyczna. Nad nią chudy staruszek uprawia gimnastykę poranną w samych slipkach, a kilka balkonów dalej starsza pani jedzie na rowerku stacjonarnym. Spokojny, słoneczny poranek złożony ze znajomej rutyny.
Niebo jest inne. Jest przepastne, błękitne, poznaczone smugami samolotów. Szybują po nim ciemne trójkąty jaskółek, wieczorem kręcą ósemki nietoperze. Kiedy zasypiam, w czarnej, upstrzonej gwiazdami otchłani rozbłyskują maleńkie światełka samolotów. Gdy się budzę ich białe pióropusze dzielą niebo na części. Dokąd lecą? Co spotka podróżnych w miejscu przeznaczenia? Szerokie wody Nilu w Egipcie, gwarny rynek marokańskiego Marakeszu, czy może kolorowe mozaiki Gaudiego w Barcelonie lub zapomniane świątynie w Kambodży? Kto z nich wróci za tydzień lub dwa, a kogo szeroki świat porwie na dłużej?
To nie jest nudne, spokojne niebo. To niebo wszystkich moich tęsknot, drżące oczekiwaniem przygody.
