Wyjechać i wrócić
21 January 2021
Przeglądam strony z wystrojem domu i łapię się na myśli, że mogę to kupić, mogę wreszcie kupić sobie wymarzone kwiaty, mogę wreszcie mieć czarną koszulkę albo puchaty dywan. To brzydkie myśli.
Wystarczy, że potem przechodząc koło zawsze otwartej teraz sypialni zobaczę szarą plamę w pościeli i nagle zdaję sobie sprawę, że oddałabym wszystkie te rzeczy za to, żeby ta szara plama była rozmruczanym, zaspanym futrem z kołami do góry.
Zawstydzona jestem tym, że zostawiam garnki na kuchence, że mam trującego kwiatka na stole, że kable walają się po domu. Bo co, jeśli się przyzwyczaję? Miejsce po drapaku w przedpokoju straszy i woła o jakąś ławkę, ale nie umiem jej kupić, bo przecież kiedyś, za kilka lat, znów stanie tam drapak, prawda? Więc po co kupować, skoro później będzie zawadzało?
Chcę już wyjechać, żeby móc wrócić. Bo kiedy wrócę, to wróci też kot.
I przecież wiem, rozumiem, że Avy już nie ma. Wiem. Ale ciągle mam uczucie, że wystarczy tylko poczekać, tylko przeczekać teraz i tu, zamknąć myśli i serce na trochę, wyjechać i wrócić, żeby znów tu ze mną była.
Chyba rzeczywiście nie radzę sobie z umieraniem.
