Tęsknię... w wielkiej zadumie...
22 August 2003
Stan melancholii nadal mnie nie opuszcza. Budzę się rano i pierwsza myśl: 'Co dzisiaj?', a potem nadzieja, że może jednak nic się nie zmieniło i że ten dzień mogę przeżyć tak, jak wczoraj.
Niestety, czas nie zatrzymuje się dla mnie... Zresztą to jest bardzo względne, bo kiedy chcę, żeby przyspieszył, on wlecze się nieubłaganie z jakąś taką psychopatyczną perwersją. Więc tęsknię. Tęsknię do spokojnych, przepełnionych melancholią wieczorów, kiedy już wszystko zrobię i mam czas. Czas dla niego, a jednak tak naprawdę dla siebie. Bo ostatnio dopiero wieczorami czuję, że żyję. Reszta dnia przecieka mi przez palce zbyt wolnymi uderzeniami mojego pulsu. A wieczory są właśnie inne - zbyt krótkie, poganiane nadejściem północy... Wieczory, kiedy przez krótki moment zapominam o całym świecie, jestem szczęśliwa...
A potem znów poranek. I całe morze czasu przede mną...