Pułapka
11 February 2004
Trafiło mnie nad ranem. Upakowana pomiędzy Mroziem a kotem, zdałam sobie sprawę, że nienawidzę. Nienawidzę dzielić się łóżkiem.
Z trudem znoszę dzielenie się przestrzenią. Najchętniej przeciągnęłabym przez pokój linię demarkacyjną. Wprowadziła ścisły podział: moje - twoje. Wyprowadziła się.
Zaczynam rozumieć, że wspólne mieszkanie to był idiotyczny pomysł. Zdecydowaliśmy się na to albo za późno albo zbyt wcześnie. Na pewno nie wolno tego było traktować jako sposobu na problemy w związku. Bo zamiast się do siebie zbliżyć, oddalamy się coraz bardziej.
Kiedyś zamieszkamy razem w kilkupokojowym mieszkaniu i ostatecznie przestaniemy ze sobą rozmawiać. Obcy ludzie zamknięci pod jednym dachem.
W sumie, to o czym ja mówię? My już jesteśmy sobie obcy. Właściwie nie rozmawiamy, bo trudno nazwać rozmową moje wymuszone pytanie o jego pracę oraz jego kolejne wywody na temat samopoczucia. Ja ciągle podenerwowana jego chorobami, które podświadomie zaczynam mieć mu za złe. Bo zmęczona już jestem ciągłym wysłuchiwaniem, że coś mu jest.
Jednocześnie mam poczucie winy, że go nie wspieram. Właściwie chronicznie obolała i niewyspana. On zaaferowany nową pracą, własnym zdrowiem, chyba najszczęśliwszy, gdy mnie nie ma i nikt mu nie truje nad głową. Nie snujemy marzeń ani planów. Nie ma między nami czułości, nie ma nawet erotyzmu. Nie ma nic, oprócz wspólnych sprzętów. Czuję się jak w pułapce. Marzę o tym, żeby znów zostać sama.
