...nie ma, że nie umiem...
22 June 2004
Dzisiejszy trening wykończył mnie zupełnie. Pump pozostawił po sobie poczucie dobrze wykonanej pracy i lekki ból pleców. Nie forsowałam się, bo ostatnio słabiej mi szło i wolałam podciągnąć technikę, a nie obciążenie. Opłaciło się, łopatki ledwo zipały po tym wysiłku. A potem... potem był step... wariackie tempo, wyraźny rytm... szalejąca Anka. Znów się dałam porwać, oszołomić, uwieść... Jej krzykom, Jej gestom, muzyce. I nie było nic, oprócz walki ze zmęczeniem, zmuszaniem się do dalszego wysiłku, mimo że oddech coraz szybszy, że serce wali... Nie dla Niej, już nie. Dla siebie. Tylko. Przekroczyłam granicę, gdy potrzebuję zachęty, nadzoru. Sama uważam na kroki, na sylwetkę, na ruch. Coraz bardziej świadoma tego, co robię. Jak robię. Czego chcę. I w pewnym momencie doszłam do granicy. A ona pękła i zmieniła się w pył. Pozostała radość, euforia i uczucie, że mogę tak po wieczność. Jeszcze, i jeszcze, i jeszcze. A Ona jakby wyczuła. Przyspieszył rytm i walił coraz głośniej i szybciej, wariacko. W muzyce zaklęte my. I wirujące, skaczące coraz prędzej, coraz bardziej szaleńczo. I ta radość, ekstaza i śmiech. I znowu, i znowu. Pot na czole, na włosach, nie ważne, mambo push mambo... Nic nie istnieje, tylko my. Dwadzieścia dziewczyn opętanych ruchem i muzyką. Tego właśnie pragnę, tego chcę, to jest sensem wszystkiego. Poza tym są tylko cienie. Zaczynam Ją rozumieć.
