Moje szczęście
31 October 2015
Siedzimy na piwie.
- To dziwne, ale jestem szczęśliwy.
- A wiesz, że ja też?
Śmieszne, jak człowiek potrafi się na coś uprzeć, wmówić sobie i brnąć w to do upadłego. I dziwić się, że ewidentnie coś nie gra i musi ciągle starać się bardziej, wymyślać coś więcej, byleby przykryć rysy na swojej pięknej rzeczywistości.
Nagle... nie odczuwam potrzeby by jeździć w dalekie kraje. Nie chce mi się. Nie mam po co uciekać. Wolę pójść na spacer.
Nagle... wcale nie przepadam za gotowaniem, nie uważam, że to tajemna sztuka uszczęśliwiania rodziny i wcale nie chcę być idealną panią domu. Mam wyjebane. Wolę zjeść zupę z torebki albo sos ze słoika i mieć więcej czasu dla siebie. Albo pójść do restauracji i spędzić dzień gapiąc się na ludzi i świat za oknem.
Nagle... wcale już nie marzę o domu, gdzie będę hodowała zioła i własne warzywka, bosą stopą błądziła w trawie. W nosie mam tę trawę i te marchewki, warzywniak mam pod bokiem i wystarczy. Za to chciałabym dorwać jakieś mieszkanie i zrobić je zajebiście. A potem może sprzedać i kupić następne. Kto wie.
Generalnie nagle wiem, że kocham moją rodzinę i tego wstrętnego kota też kocham. I że są dla mnie najważniejsi. I że lubię Szczecin, po prostu bardzo mocno lubię Szczecin i wcale nie chcę z niego uciekać. I że lubię żyć pełnią życia - w zabieganiu, kodowaniu, zmęczeniu, niedojadaniu. I lubię spać kiedy chcę i do której chcę.
Lubię być wolna.