Skrzydła Morfeusza
08 October 2004
Znów to samo. Znów zawroty głowy podczas wstawania i szybkie uderzenia serca. Zanim jeszcze zmierzyłam ciśnienie - już wiedziałam. Więc odwleklam tę chwilę, pozwoliłam organizmowi się rozbudzić, pomyłam naczynia, zrobiłam sobie jeść. Dopiero potem wzięłam aparat. 84/40. Genialnie. Znowu. Już zapomniałam. Zapomniałam, jak to jest, budzić się rano nieprzytomna i zmęczona jeszcze bardziej niż przed pójściem spać. Już zapomniałam, jak to jest, próbować wstać i widzieć, jak świat się rozmazuje, czuć zimny pot na czole i nerwowe trzepotanie serca. Zapomniałam, jak to jest, żyć w sennej mgle, która wycisza dźwięki i rozmazuje obrazy. Zapomniałam, jak to jest, nie umieć się obudzić. 84/40. Kawa. Spać. Ponad pół roku normalnego życia - wstawania koło 8, siły i energii przepełniajacej ciało. Kawy jako przyjemności, a nie obowiązku. Spacerów po mieście, gdzie chce się tanczyć na chodniku, a nie marzy o ławce, bo czuje się, że się nie dojdzie. Żucia gumy miętowej zamiast nerwowego przeszukiwania plecaka w poszukiwaniu cukierków z kawą. Tydzień. Nawet nie cały, cztery dni. To nieco ponad pół tygodnia przecież. Czy tak już będzie zawsze? Czy zawsze, każdy dzień bez ćwiczenia będzie sennym żeglowaniem po pograniczu jawy? Jak ja tego nienawidzę, jak ja nienawidzę być tak przytłumiona! Nigdy więcej! Nigdy więcej!!! NIGDY!!! Choćbym się miała zaćwiczyć na śmierć!