Niewdzięczna baba jestem i tyle
01 November 2005
W ramach dewastowania swojego wizerunku, opiszę dziś cechę ludzkości, która mnie wkurza niemiłosiernie. Nie jest to wbrew pozorom bezmyślność - ta mnie jedynie smuci. Także nie okrucieństwo - ono mnie zawstydza. To, co mnie naprawdę wkurza, wpienia, denerwuje do nieprzytomności i sprawia, że mam ochotę walić pięścią w ścianę, to wszystkie te dobre chęci. To wszystkie podarki, które do niczego nie pasują, bibeloty, z którymi nie ma co robić, działania, które tylko pogarszają sytuację. Bo ktoś zobaczył coś i wydało mu się takie piękne, idealne na prezent. Albo wpadł na doskonały pomysł, jak ulepszyć komuś egzystencję. Albo cholera wie, co pomyślał. W każdym razie osoba obdarowana stoi z tym ohydztwem w ręku i pomiędzy fałszywymi zachwytami i podziękowaniami, zastanawia się rozpaczliwie, gdzie to cholerstwo upchnąć, żeby się za bardzo nie rzucało w oczy. Albo zakłada sweterek uśmiechając się krzywo i z niecierpliwością czeka na koniec wieczoru, gdy będzie mogła go wrzucić do szafy i nigdy więcej nie wyjmować w nadziei, że zeżrą go mole. Znacie to? Ile razy stałam z niechcianym prezentem w ręku i uśmiechałam się, zamiast powiedzieć prawdę, w rozpaczliwej świadomości, że ktoś chciał dobrze... Nienawidzę tego, nienawidzę, od razu chce mi się kopać i gryźć ze złości, choć wiem, że nie mogę za to winić nikogo. I chyba to w tym wszystkim jest najgorsze. Notka została podyktowana mamą Mrozia, mieszkaniem i świętami - różnymi, od urodzin po ŚBN. Mama Mrozia kupiła nam sztućce. Ładne sztućce, naprawdę. Ja bym kupiła inne, ale nie mogę tym nic zarzucić. Oprócz tego, że kupiłabym inne. Kurwa, niewdzięczna jestem, wiem. I na tym skończmy tę notkę. I kupowanie nam przez kogokolwiek czegokolwiek do mieszkania też. I mean it. I realy do.
