Kwiaty dla promotora
16 January 2012
Jeszcze parę lat temu wydawało mi się, że fajnie jest być promotorem. Prowadzi się prace, pomaga młodym ludziom zakończyć studia, wykazać się, a na końcu dostaje się kwiaty i czekoladki. Wiem, brzmi to bardzo naiwnie, ale powiedzcie tak szczerze - ani razu nie pomyśleliście, że fajnie tak dostać tyle kwiatów jak nauczyciele w Dniu Nauczyciela? Albo że to musi być strasznie miłe dostać bombonierkę albo zostać docenionym eleganckim piórem? Mnie się to zawsze wydawało miłym wyrazem wdzięczności za pomoc i pilnowałam tego rytuału w stosunku do swoich profesorów.
Od kilku semestrów jestem recenzentem, a od niedawna także promotorem prac. I możecie mi wierzyć lub nie, to nie jest żadna sielanka nagradzana kwiatami - to ciężka praca i walka ze studentami o to, żeby wreszcie wydusili z siebie tę pracę, nadali jej jakąś formę i mieli to za sobą. Możliwe że to specyfika tej konkretnej uczelni, ale czasem mi ręce opadają. Takiego lenistwa i cwaniactwa jakie napotykam, nie potrafiłabym sobie wyobrazić w najgorszych wyobrażeniach. Kilka miesięcy temu byłam recenzentem na obronie, na której po wszystkim studenci nawet nie podziękowali Profesorowi, który najbardziej o nich walczył. Było to jakieś niesmaczne...
Ale wiecie co? Obrona, na której studenci z pozoru nie rokujący nadziei, bronią świetnej pracy jest niesamowicie budująca. Ta duma, że dali radę, że pokazali na co ich stać jest niewiarygodna. Cieszy mnie każda dobra praca, która wychodzi spod klawiatur moich podopiecznych, rekompensuje mi to rozczarowania takie jak dzisiejsze. I takich studentów też mam, czasem chyba nawet dumniejsza jestem z tych słabszych, którzy się na koniec wykazali, niż z tych, o których wiem, że są dobrzy.
A kwiaty? Kwiaty są miłe, ale zwykłe "Dziękuję" bywa równie satysfakcjonujące.